ลบหลู่...(1) - ลบหลู่...(1) นิยาย ลบหลู่...(1) : Dek-D.com - Writer

    ลบหลู่...(1)

    ผู้เข้าชมรวม

    74

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    3

    ผู้เข้าชมรวม


    74

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  รักอื่น ๆ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  15 ต.ค. 57 / 15:59 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      เวลาหนึ่งทุ่มตรง....
      "ยะหยา...เธอคิดว่าเสื้อตัวนี้สวยไหม?"หญิงสาวร่างเล็กถามเพื่อนรักของเธอ 
      "ยัยเอ๋ เธอจะซื้ออะไรก็รีบๆซื้อให้เสร็จเหอะ ฉันร้อน!" เมื่อได้ยินคำตอบจากปากเพื่อน
      "จ่ะเอ๋"ก็เบี่ยงความสนใจจากยะหยาไปหาเสื้อที่เธอหมายตาไว้  
      "เอาตัวนี้คะ "จะเอ๋พูดพลางยื่นเสื้อยืดสีชมพูเข้มไปให้เจ้าของร้าน
      "หยา..เธอไม่คิดจะซื้ออะไรกินสักหน่อยเหรอ"จ่ะเอ๋ถามขึ้นระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดิน
      เล่นอยู่ในห้างสรรพสินค้าหลังจากที่เธอพึ่งไปซื้อเสื้อที่ตลาดหน้าห้างมาเมื่อกี้
      "ไม่เอาหรอก...เธอก็รู้นี่เอ๋ว่าฉันกำลังไดเอตอยู่" ยะหยาตอบก่อนที่จะบ่นอุบอิบ
      "ที่สำคัญ ฉันไม่ซื้อของกินจากตลาดหรอก สกปรกจะตาย" "อืม..ถ้าหิวก็บอกนะ"
      จ่ะเอ๋พูดเสียงอ่อยด้วยความเหนื่อยใจกับนิสัยคุณหนูของเพื่อน
        จ่ะเอ๋เป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเรียนในกรุงเทพ ครอบครัวของเธอมีฐานะค่อนข้าง
      ยากจน แต่ที่เธอมาเรียนมหาลัยได้เพราะเงินเก็บจำนวนน้อยนิดจากการทำงานพิเศษ
      ของจ่ะเอ๋ ผิดกับยะหยา หญิงสาวผู้เกิดมาบนกองเงินกองทอง อยากได้อะไรก็ต้องได้
      ถูกเลี้ยงมาแบบลูกคุณหนูจนเสียนิสัย แต่ยะหยาเป็นเพื่อนรักของจะเอ๋ ยะหยาสามารถ
      ปรึกษาปัญหาทุกเรื่องกับจะเอ๋ได้ และเวลาจ่ะเอ๋เดือดร้อนเรื่องเงินยะหยาก็จะคอยช่วย
      -เหลือจ่ะเอ๋  ทั้งคู่สนิทกันตั้งแต้เริ่มเข้ามหาลัยปีหนึ่งจนขณะนี้พวกเธอกำลังจะขึ้นปีสี่
      แล้ว 
      เวลาสามทุ่ม.....
      "ยัยหยาาา!!รอฉันด้วย ฉันกลัว" จ่ะเอ๋ส่งเสียงตะโกนไล่หลังยะหยาพร้อมกับวิ่งตาม
      เพื่อนสาว "เร็วๆสิยัยเอ๋ สามทุ่มจะครึ่งแล้ว เสียเวลาจริงๆ"ยะหยาต่อว่าเพื่อนรักด้วย
      ความหงุดหงิด "ก็ฉันไม่รู้นิว่าไปนั่งทำเล็บมันจะเสียเวลาขนาดนี้..." จ่ะเอ๋แก้ตัวเบาๆ
      ปกติหลังจากเลิกเรียนแล้วยะหยากับเธอก็จะกลับหอพักทันทีเพราะหอพักในมหาลัย
      ถึงจะถูกแต่ก็อึดอัดมาก ต้องใช้ห้องน้ำรวมและสกปรก เธอกับยะหยาจึงเลือกที่จะ
      หาหอพักนอกมหาลัยที่อยู่ได้อย่างสบายๆแม้จะห่างจากมหาลัยหลายกิโล
      วันนี้เป็นวันแรกที่ทั้งสองกลับหอพักดึกที่สุดในเวลาสามปีที่ผ่านมา ระยะทางที่จะไปถึงหอพักของทั้งสองอยู่อีกไกลและเปลี่ยวมาก ทั้งสองจึงพยามรีบเดินให้เร็วที่สุด
      ชั่วขณะหนึ่งที่ยะหยารีบเดินจ้ำอ้าวอย่างรวดเร็วนั้น หางตาของเธอเหลือบไปเห็นต้นไทรใหญ่ต้นหนึ่งที่มีผ้าแพรหลากสีสัน ต้นไม้ที่ยะหยาไม่เคยสนใจแม้แต่จะมอง
      มาก่อน วันนี้ต้นไม้นั่นดูลึกลับอย่างน่าประหลาด หรือเธอจะคิดไปเองนะ...
      "เพล้ง!"กระถางธูปที่ตั้งอยู่บนม้านั่งเล็กๆข้างต้นไทรกลิ้งตกลงมาจากเก้าอี้อย่างไม่มี
      ปี่ไม่มีขลุ่ยเสียงดังทำเอาหญิงสาวที่กำลังจ้องต้นไทรตาเป๋งอยู่
      ถึงกับหลุดปากกรี๊ดออกมา"กรี๊ดดดดดดดด!?!" "ยะหยา!เป็นอะไร!?!"
      จ่ะเอ๋ตาลีตาเหลือกถามเพื่อนสาวที่ถอยกรูออกห่างจากต้นไทรใหญ่อย่างรวดเร็ว
      "เมื่อกี้ไง...ทะ..เทอไม่เห็นหรอเอ๋ กระถางธูปอยู่มันก็ตกลงมาเองอะ" "ไหน..ไม่มีนะ
      หยาตาฝาดแน่เลย" "ฉันไม่ได้ตาฝาดนะมันตกเสียงดังเพล้งเมื่อกี้อ่ะ!" ยะหยาพูดพลางชี้นิ้วไปยังจุดที่เธอเห็นกระถางธูปตกเมื่อชั่วครู่นี่ แต่.....สิ่งที่เห็นทำให้ยะหยา
      ช็อคอย่างรุนแรง กระถางธูปยังอยู่ที่เดิมไม่มีอะไรเกิดขึ้น...."อะ..อ่า สงสัยฉันคงจะ
      เหนื่อยไปหน่อยเลยประสาทหลอน เรารีบกลับหอเถอะ"สาวร่างสูงคว้าข้อมือจ่ะเอ๋ที่งง
      เป็นไก่ตาแตกวิ่งกลับหอพักทันที ถ้า1ใน2สองคนนี้มีสัมผัสวิเศษ คงจะเห็นผู้หญิงตน
      หนึ่งกำลังนั่งห้อยขาลงมาจากต้นไม้ มองทั้งสองและหัวเราะด้วยความสะใจ...
                               (จบตอนที่1)






      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×